proszę anioły moje
co mi pomogły w galaktyce tej obudzić namiętności
nie zostwaiajcie mnie takim

pod ręce i w niebo
no chociaż tam gdzie Hanuś szuka i pragnie
nie więcej, nie dalej
bo przecież tak ładnie koło niej

słów takich i myśli
pośród strof wierszy pragnę
i jeszcze miłości
od wszystkich i dla wszystkich
niech mi serce głaszcze
i snami pięknymi budzi o poranku
bym spełnić mógł to co niemożliwe dla mnie

ślepego

a może choć muzyką wzlecę wysoko
bym słowa do wierszy wkładał od niechcenia
dla tej miłości
co jest przecież tak blisko
a jednak niedostepna

los tak chce
aby byt mój na ziemi codziennością pełny
lecz bez skrzydeł wzniosłości
pozostał

aniołowie tego świata
dajcie Hanuś co tylko zapragnie
a mnie gdzies blisko
koło okruszków
przy promykach słońca będę jaśniejszy

proszę

z-ść 2011-04-17
(pozdrawiam serdecznie)

zwyczajnie się wzruszyłam
zaczytałam
zachłysnęłam
głowę w pokorze

jest takie miejsce na dłoni
skrawek dobra prawdziwego
jest taki kącik w sercu
tych dłoni utulenie
jest taki horyzont
co wchłania po wsze
i jest taki promień
co rozjaśnia

odszukać
oswoić
ukochać

pozdrawiam 🙂

Dziękuję, ale nie jestem aż taka. Ot tak, wyczułam, że coś teraz ja od siebie dam, choć tyle.
A wierna czytelniczka, to owszem, przywiązuję się.

„- Dzień dobry – powiedział lis.
– Dzień dobry – odpowiedział grzecznie Mały Książę i obejrzał się, ale nic nie dostrzegł. […]
– Ktoś ty? – spytał Mały Książę. – Jesteś bardzo ładny…
– Jestem lisem – odpowiedział lis.
– Chodź pobawić się ze mną – zaproponował Mały Książę. – Jestem taki smutny…
– Nie mogę bawić się z tobą – odparł lis. – Nie jestem oswojony.
– Ach, przepraszam – powiedział Mały Książę. Lecz po namyśle dorzucił: – Co znaczy „oswojony”?
– Nie jesteś tutejszy – powiedział lis. – Czego szukasz? […]
– Szukam przyjaciół. Co znaczy „oswoić”?
– Jest to pojęcie zupełnie zapomniane – powiedział lis. – „Oswoić” znaczy „stworzyć więzy”.
– Stworzyć więzy?
– Oczywiście – powiedział lis. – Teraz jesteś dla mnie tylko małym chłopcem, podobnym do stu tysięcy małych chłopców. Nie potrzebuję ciebie. I ty mnie nie potrzebujesz. Jestem dla ciebie tylko lisem, podobnym do stu tysięcy innych lisów. Lecz jeżeli mnie oswoisz, będziemy się nawzajem potrzebować. Będziesz dla mnie jedyny na świecie. I ja będę dla ciebie jedyny na świecie.
– Zaczynam rozumieć – powiedział Mały Książę. – Jest jedna róża… zdaje mi się, że ona mnie oswoiła… […]
– […] – westchnął lis i zaraz powrócił do swej myśli: – Życie jest jednostajne. […] To mnie trochę nudzi. Lecz jeślibyś mnie oswoił, moje życie nabrałoby blasku. Z daleka będę rozpoznawał twoje kroki – tak różne od innych. Na dźwięk cudzych kroków chowam się pod ziemię. Twoje kroki wywabią mnie z jamy jak dźwięki muzyki. Spójrz! Widzisz tam łany zboża? Nie jem chleba. Dla mnie zboże jest nieużyteczne. Łany zboża nic mi nie mówią. To smutne! Lecz ty masz złociste włosy. Jeśli mnie oswoisz, to będzie cudownie. Zboże, które jest złociste, będzie mi przypominało ciebie. I będę kochać szum wiatru w zbożu… ”

Dziękuję.