wybieliłam ściany wapnem tylko siebie nie umiem ługiem niemożliwy feniks z popiołów cienie wokoło reinkarnacja po nocy możliwa w dzień nie bywa zaklinam przeszłość idź sobie zamilknij w grobie a ona mnie w ramiona hardo kruszynę marną i tak walczymy o świty dzień nowy smutne białogłowy
Wpisy z okresu: 3.2009
podałam dłoń na pożegnanie zabrałam serca smutne resztki i samowolnie bez wygnania przecieram życia nowe ścieżki gdy w oczach częściej smutek gości a w ustach czujesz smak przegranej niestety rozstać się najprościej niż tkwić w miłości już niechcianej czasem za mało kochać tylko uśmiechem darzyć, skroń przytulać dni nie wypełnisz dobrą chwilką nie można szczęścia rodzić […]
w ciszy i milczeniu szukam swoich śladów nie chcę oglądać się za mną tyle obrazów tonów niespójnych w spokojnym oddechu odnajduję prawdy proste co ponad wszystko bo jeśli mądrze i godnie niech z wiosną się odrodzę poddam prawom natury w harmonii piękno chcę harmonii
to tylko miłość jak rozbita łódź rozpada się na pustej plaży niedożywiona szeptem ciepłych słów zamknięta w kręgu śmiesznych marzeń po burzy horyzonty zaplątane jednaki świt, lecz zmierzchy obce choć ciała ciągle dobrze znane dusz nie wypełnią drżące noce w swych prawdach swoją zbroją otuleni drzwi zatrzaskując w trony lgniemy tułamy się gdzieś w świecie […]
