kamieniem na sercu czy tak już zostanie niejasność słów naszych prawdziwe rozstanie spojrzenie zbyt smutne i dłoni bezradność i wyjścia zabite życiowa nieważkość tak sami w swej pysze do kąta za karę a chwile trzepotem uzbroić się w wiarę jak słońce codziennie na swe nieboskłony z nadzieją iść trzeba i nie bić w pokłony
Wpisy z okresu: 5.2009
córciu moja taka duża taka już dorosła która zima już minęła któraż to już wiosna świat w swój oddech pochwyciłaś piąstki zapląsały zachwyt krzykiem objawiłaś losu bieg nieznany dziś w swym łonie sama nosisz kruchutkie istotki co jak feniks z serca twego na ten padół boski to ostatnie urodziny troską nie okryte w swoje dłonie […]
